Λακτίζει κανείς πάνω σε καρφιά όταν επικαλείται κάθε τόσο το «τραγικό ρίγος» που πρέπει να εκπέμπεται από κάθε παράσταση στην Επίδαυρο – ειδικά όταν πρόκειται για ένα έργο όπως η «Εκάβη» του Ευριπίδη. Εκεί όπου ο ανυπόφορος πόνος της ηττημένης βασίλισσας μετατίθεται στο άκρο της ύπαρξης (κάποτε πρέπει να πάρεις στα σοβαρά τους στίχους για την ηρωίδα που ξεπερνά όλους τους άντρες και τις γυναίκες στα πάθη).
Αλλο τόσο, όμως, χτυπάει κανείς πάνω σε πόρτες που μένουν κλειστές όταν εισέρχεται στην ορχήστρα με όσους «κώδικες» περιμαζεύει – μάλλον λειψούς εξαρχής – από την πρότερη καλλιτεχνική πορεία του.
