Τη δεκαετία του ’50 θυμάμαι ότι στους περισσότερους χωματόδρομους της Αθήνας υπήρχαν από τότε τα πεζοδρόμια, που εξυπηρετούσαν την ασφαλή διάβαση των πεζών, για να αποφύγουν όχι τα ελάχιστα αυτοκίνητα, αλλά κυρίως τους λασπωμένους χωματόδρομους τον χειμώνα. Ηταν στρωμένα με πέτρινες πλάκες ή με μικρού μεγέθους τσιμεντένια πλακάκια με ανάγλυφα αντιολισθητικά σχέδια.
Στα πεζοδρόμια, παίζαμε τότε ένα παιχνίδι με τα καπάκια από τις μπίρες και τις πορτοκαλάδες, «Τα τσιγκάκια». Τα γεμίζαμε με λάσπη για να έχουν βάρος και σταθερότητα και με τον δείκτη ή τον μέσο του χεριού μας τα σπρώχναμε με ακριβείς κινήσεις πάνω στο κράσπεδο των πεζοδρομίων,
