Έχω δέκα λόγους για να εκτιμώ τον Δήμο Μούτση σαν συνθέτη. Ο δέκατος είναι ότι, σε μια εποχή που οι περισσότεροι συνάδελφοί του προσπαθούν να κάνουν σουξέ χρησιμοποιώντας στους δίσκους τους καθιερωμένους και εμπορικούς τραγουδιστές, αυτός παίρνει την κιθάρα του, μπαίνει στο στούντιο και ηχογραφεί τα τραγούδια του με τη δική του φωνή. Που δεν είναι η φωνή του Καζαντζίδη ή της Αλεξίου. Αλλά η φωνή ενός ανθρώπου όπως εμείς. Που τραγουδάει την ώρα που βάφει ένα τραπεζάκι ή τακτοποιεί τα βιβλία του,
