Στο ολόλευκο άδειο σκηνικό που επιβάλλεται απόλυτα, οι ήρωες του έργου κινούνται, φορώντας απλά καθημερινά ρούχα/κοστούμια με συνηθισμένα χρώματα –πράσινο, ροζ, κίτρινο, μπεζ. Μια μεγάλη οθόνη φέρνει μπροστά τα πάσχοντα πρόσωπα, σε κοντινά, μεγεθυσμένα πλάνα. Ολοι κι όλα κινούνται γύρω από μια γνωστή, οικεία, καθημερινότητα. Μια τετραμελής οικογένεια με προβλήματα, μια ερωμένη, ο πατέρας της και συνεργάτης στις δουλειές τους, η ψυχολόγος με το παράξενο αμερικανικό όνομα, ένας φίλος. Η επιτομή ενός μεσοαστικού σπιτιού… Κι όμως, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
