Φυσικά ο αντίλογος είναι ισχυρός από όσους θέλουν ν’ ακούγεται επί σκηνής κάθε λέξη από τα έργα που έχουν αγαπήσει. Ή από εκείνους που η θεατρική πράξη αρχίζει να λειτουργεί έπειτα από κάποια ώρα, αφού μόνο τότε μπορούν να συνδεθούν με ό,τι συμβαίνει επί σκηνής και να βιώσουν πιο έντονα συναισθήματα. Δεν είναι λίγες οι φορές που το θεατρικό κοινό χαιρέτισε φιλόδοξες – σε χρόνο – παραστάσεις, όπως «Το τελευταίο καραβανσαράι: οδύσσειες» της Αριάν Μνουσκίν στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2006: έξι ώρες θέατρο,
