Σκέφτομαι συχνά ότι θα ήταν χρήσιμο να επανέρχομαι σε παλαιά κριτικά μου κείμενα πάνω στο κλασικό δραματολόγιο. Το βρίσκω αναγκαίο για να μπορώ να ισχυριστώ μια τραγική αλήθεια: πως ο πολιτισμός της ανθρωπότητας προχωρεί, οπισθοχωρώντας προς μια αισθητική, ιδεολογική και ηθική ουδετερότητα. Σκέφτεστε, αλήθεια, γιατί εδώ και έναν αιώνα, ίσως – για να είμαι πιο δίκαιος – ογδόντα χρόνια, έπαψε ο κόσμος να χαίρεται μεγάλα ποιητικά, θεατρικά δημιουργήματα; Δεν υπάρχουν τάχα σήμερα, στους δυστοπικούς καιρούς μας, Προμηθείς, Αντιγόνες, Ιφιγένειες,
