Στα σεμινάρια που έκανα παλαιότερα με θέματα θεατρολογίας είχα μόνο ακροατές χωρίς καμιά θεατρική θητεία επαγγελματική, ούτε ηθοποιούς, ούτε σκηνοθέτες, ούτε συγγραφείς, ούτε καν εικαστικούς του θεάτρου. Απλώς θεατρόφιλους, δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς, νομικούς, υπαλλήλους, πεζογράφους και ποιητές. Πολύ συχνά, μετά τα μαθήματα πάνω στην ελληνική και παγκόσμια δραματουργία, με ρωτούσαν, γιατί σήμερα δεν έχουμε μεγάλες προσωπικότητες της υποκριτικής. Εχοντας ακούσει για Μήτσο Μυράτ, για την έξοχη ομάδα του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και γνωρίζοντας από φήμες ή τους γονείς τους για τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής υποκριτικής.
