Στην περίπτωση της ελληνοτουρκικής παραγωγής με το κλασικό αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» είναι πολλά αυτά που αξίζει να ειπωθούν, πέρα και πάνω απ’ αυτό καθαυτό το καλλιτεχνικό προϊόν: η παράσταση, που ξεκίνησε από την Αγκυρα, συνέχισε στην Κωνσταντινούπολη (όπου και την παρακολούθησα) και τώρα έρχεται στην Αθήνα, φέρνει στη σκηνή μια ιδιαίτερη συνθήκη. Με το δεδομένο ότι ο θίασος είναι μοιρασμένος στις δύο χώρες και, ως αποτέλεσμα, στις δύο γλώσσες, μια τρίτη γλώσσα έρχεται να προστεθεί,
