“Ο γερο-νεγρο-Τζιμ / σ’ολόκληρο το Χάρλεμ…”, έλεγε ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου σε μια από τις κασέτες-σάουντρακ των οικογενειακών μας εκδρομών με το Φίατ 128 τη δεκαετία του ’80. Είχα πολλές απορίες στους στίχους, αλλά το σίγουρο ήταν ότι το τραγούδι μού πλάκωνε την ψυχή, όσο χαρωπό κι αν ήταν το αττικό τοπίο όπου μας οδηγούσε ο μπαμπάς.
Πού να’ξερα ότι, αρκετές δεκαετίες αργότερα, θα μου κολλούσαν το παρατσούκλι “Χάρλεμ γκερλ”, καθ’ότι η ζωή το έφερε να κατοικώ στην εν λόγω γειτονιά της Νέας Υόρκης από το 2017 (αφού πρώτα έζησα δώδεκα χρόνια στα διπλανά Morningside Heights του Πανεπιστημίου Columbia).
