Ο Μιλένκο Σπόλιαριτς, με το αργό και μελαγχολικό του βήμα, περπατούσε στον αγωνιστικό χώρο σαν να είχε όλο τον χρόνο του κόσμου.
Κάθε του κίνηση, κάθε του βήμα, ήταν απολύτως υπολογισμένο, με έναν αέρα κομψότητας και εκλεπτυσμένης δεξιοτεχνίας που έκανε τον κόσμο να τον παρακολουθεί με δέος.
Αυτός ο ποδοσφαιριστής είχε κάτι μοναδικό πάνω του,
