Είναι κάποιες στιγμές που τα λόγια περιττεύουν μπροστά στις εικόνες, τις θύμισες. Καμιά πένα δεν θα είναι ποτέ ικανή να αποτυπώσει το μεγαλείο της Κύπριας γυναίκας.
Της συζύγου, της μάνας, της αδελφής, της κόρης.. που έζησε εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, το άγνωστο. Γυναίκες στο άνθος της νιότης τους άφησαν τα σπίτια τους, έχωσαν στις αγκάλες τους τα παιδιά τους, τα όνειρά τους και βάδισαν ξυπόλητες στα χώματα. Να βρουν μια κάμαρα να κουρνιάσουν και να κρατήσουν σφιχτά στην αγκαλιά τους φωτογραφίες των αγαπημένων τους που ο Αττίλας τους δολοφόνησε,
