Τα χαμένα παιδιά περνούν πια σχεδόν απαρατήρητα. Είναι τόσο συχνά, που δεν είναι πια ασυνήθιστα. Ελλείπουν από κάποιο χώρο διαμονής και φαίνεται σαν να μην λείπουν σε κανέναν. Παγιδευμένα σε ένα κύκλο επανάληψης, καθίστανται μέρος μιας απαράδεκτης κανονικότητας, που δεν προκαλεί καμία ανησυχία και κινητοποίηση. Σε κανέναν.
Έχουν πολλές φορές ονόματα ξένα τα χαμένα παιδιά. Και κάποτε δεν μας μοιάζουν. Στις φωτογραφίες χαμογελούν και στις περιγραφές είναι ντυμένα σαν όλα τα άλλα. Αλλά είναι διαφορετικά, επειδή είναι χαμένα παιδιά.
