«Η αλήθεια είναι ότι είχαν πανικοβληθεί και οι δικοί μου άνθρωποι και πέραν από το δικό μου άγχος, είχαν αναστατωθεί και στεναχωρηθεί όσοι ήταν δίπλα μου. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε κάποιος να κρατηθώ και όλο το περιβάλλον μου είχε πανικοβληθεί. Με έκαναν να νιώθω ότι σε λίγο διάστημα θα έμενα σε αναπηρικό καροτσάκι. Βέβαια, κανείς δεν γνώριζε τι θα γινόταν, καθώς υπάρχουν και άτομα που διαγιγνώσκονται και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κινούνται με καροτσάκι. Το μόνο βέβαιο, είναι ότι χρειάζεσαι αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να αποδεχθείς τη σκλήρυνση κατά πλάκας και να κατανοήσεις ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου.
