«Για τους περισσότερους που βρίσκονται εδώ σήμερα, το Παλαίκυθρο δεν είναι απλά ένας τόπος, ένα ακόμα χωριό. Είναι ο ορισμός της θυσίας, του μαρτυρίου, του πόνου και ταυτόχρονα της αξιοπρέπειας. Ένα σύμβολο σκληρής μνήμης. Είναι ο ήχος των εκτελέσεων στην αυλή του Ανδρέα και της Αρετής Σουππουρή, από τα δάκρυα των παιδιών τους, των μικρών, μόλις 11 χρονών Πέτρου και του μόλις οκτώ χρονών Κώστα, που γλίτωσαν, αντίθετα με τα αδέρφια…
