Περιμένω στην ουρά για το «Υπάρχω» και σκέφτομαι, ποιοι απ’ αυτούς που στέκονται πλάι μου έχουν ξαναπατήσει ποτέ σ’ αυτό το σινεμά. Ή σε άλλα, δεν έχει σημασία. Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό, λιγότεροι από τους μισούς.
Να, αυτό το ζευγάρι των 70άρηδων, ας πούμε. Μαλλί πυκνό ο κύριος, αλλά λευκό βαμβάκι, η κυρία φτιαγμένη, σα να πηγαίνει στον ετήσιο χορό των ηλεκτρολόγων, των υδραυλικών, των μηχανικών. Ναι, κάτι τέτοιο θα’ ταν ο (συνταξιούχος ελπίζω τώρα) άνδρας της. Τα ροζιασμένα χέρια του το μαρτυρούν.
