Μία ημέρα του Μαίου, βρέθηκα να περπατώ στην Πλάκα, με προορισμό το Cine Paris. Βασικά, δεν ήταν ακριβώς περπάτημα, ήταν περισσότερο ένα βήμα τη φορά, αφού τα στενά της ήταν ασφυκτικά γεμάτα από τουρίστες. Ένιωσα, θυμάμαι, λες και βρισκόμουν σε ελληνικό νησί, Αύγουστο μήνα. Πλέον, μας χωρίζουν λίγες ημέρες από τον Ιούλιο και ο υπερτουρισμός έχει χτυπήσει την πόρτα μας για τα καλά.
Κι αυτό είναι ευχάριστο και δυσάρεστο ταυτόχρονα. Είναι όμως σαν να λειτουργούμε με βάση την ικανοποίηση και την εξυπηρέτηση των τουριστών.
