ΟΚ, καλή και απαραίτητη η φαντασία ενός σεφ στη μαγειρική, δίχως αυτήν ως «συστατικό» δεν θα ‘χαμε πάει τόσο μακριά το όλο θέμα, να δοκιμάζουμε δηλαδή πράγματα που μας ανατινάζουν το μυαλό. Όμως υπάρχουν κάποια όρια. Δεν ταιριάζουν τα πάντα μεταξύ τους, ούτε υπάρχει λόγος για ακρότητες χάριν εντυπωσιασμού και μόνο. Κάτι που μάλλον ξέχασε ένας Ινστραγκραμικός σεφ (αυτή η μάστιγα, θα έλεγε κανείς) και δημιούργησε ένα γευστικό έκτρωμα που ανατριχιάζει κάθε κύτταρο ενός Έλληνα.
Λέγεται Τζος Έλκιν αυτός ο «εγκληματίας».
