Από το κράτημα της κιθάρας στο κράτημα της εργαλειοθήκης και πάλι πίσω. Από την αυτοματοποιημένη κίνηση της σπάτουλας στη λεπτή, σπειροειδή κίνηση των κλειδιών. Από το βάρος στα γόνατα, στην ορθοστασία του μουσικού πάνω στη σκηνή. Από την ανωνυμία και την «κανονικότητα», στην ξαφνική προβολή και την αποθέωση. Η ζωή του Sixto Rodriguez που πέθανε χθες (09/8) σε ηλικία 81 ετών, μοιάζει κυριολεκτικά με ταινία με θέμα της την καλά κρυμμένη υπομονή ενός μουσικού που εξαντλείται, αλλά παίρνει, τελικά, αυτό που του αξίζει: την αναγνώριση.
