Η δική μου γενιά, ας πούμε εκεί γύρω στα 50, μεγάλωσε με τη μονάδα μέτρησης «Νάντια Κομανέτσι»: η θαυματουργή «μικρή», που εκτελούσε το πρόγραμμά της τέλεια, που σάρωνε τα μετάλλια, που τη θαύμαζε όλος ο κόσμος. Ρυθμική ή ενόργανη ή οτιδήποτε άλλο δεν είχε σημασία – σημασία είχε το δέος που σου προκαλούσε ένα «πλαστικό κορίτσι» που έκανε πράγματα που έμοιαζαν αδιανόητα.
Μερικές δεκαετίες αργότερα – και ενώ έχουν μεσολαβήσει σπουδαίοι αθλητές και αθλήτριες στη γυμναστική, τη ρυθμική και την ενόργανη,
