Η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται. Και οι καλές σειρές το ίδιο. ΟΚ, δεν είναι και στανταράκι, αλλά σίγουρα «παίζει» συχνά ως συνοδευτικό. Το «έμπα» σε βάζει σε κλίμα, το «έμπα» σε «φτιάχνει». Είναι τόσο συνυφασμένο με την εν γένει εμπειρία ώστε δεν διανοείσαι να το πατήσεις το skip. Μιλάει το σύνολο, το όλον.
Κάπως νιώθεις σαν το… σκυλί του Παβλόφ. Ακούς δηλαδή τη μουσική και τινάζεσαι, από το μέγεθος της προσμονής για το επεισοδιάκι που ετοιμάζεσαι να δεις,
