Είναι βράδυ. Ησυχία παντού, αλλά μέσα σου όλα φωνάζουν. Κάθε μέρα που περνά, γεμάτη δουλειές, υποχρεώσεις, εκρήξεις σκέψεων που τρέχουν σε λάθος κατευθύνσεις, και νιώθεις να χάνεις το νόημα. Τι έχει σημασία, τελικά; Ο χρόνος κυλά αμείλικτα και εσύ τρέχεις πίσω του, μα δεν φτάνεις πουθενά. Κι εκεί που οι λέξεις των άλλων έχουν στερέψει, εκεί που η ψυχή σου ζητά κάτι αληθινό, εμφανίζεται η ποίηση. Σαν μια απαλή ανάσα που δεν ήξερες ότι χρειάζεσαι. Ο Σεφέρης το ήξερε καλά.
