Το τι εικόνα σχηματίζουμε για έναν άνθρωπο μπορεί να είναι και λίγο παγίδα. Με την έννοια πως τον εγκλωβίζουμε σε ένα ρόλο, μία έκφανση συγκεκριμένη από την οποία δύσκολα δεχόμαστε να ξεφύγει. Αυτός έχει χιούμορ άρα πρέπει να λέει (συνεχώς) αστεία – έχει δεν έχει κέφι. Αυτός είναι έξυπνος, οπότε κάθε φορά που μιλάει πρέπει ο λόγος του να έχει κάτι από Κορνήλιο Καστοριάδη ή περίπου. Και πάει λέγοντας. Κάτι τέτοιο πάει να συμβεί, ενδεχομένως να συμβαίνει ήδη, με τον Μίλτο Τεντόγλου.
