Δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα και προσπάθεια για να βάλουμε τα κλάματα. Είμαστε αρκετά εύκολοι. Βάλτε μας να δούμε βίντεο με γιαγιάδες και παππούδες και θα έχουμε γίνει πιο βιτάμ κι από βιτάμ σε μερικά δευτερόλεπτα. Να είναι που φοβόμαστε το δικό μας γήρας; Να είναι που θυμόμαστε τις απώλειες μας, τον παππού και τη γιαγιά που θα δίναμε 10 χρόνια από τη ζωή μας για να τους ξαναφέρουμε στη ζωή για μια στιγμή και να τους αγκαλιάσουμε;
Σίγουρα είναι κάτι απ’ όλα και γι’ αυτό δε γινόταν παρά να σκουπίζουμε τα μάτια μας βλέποντας μια γιαγιά να στέκει σε ένα πεζοδρόμιο,
