«Είμαι γκέι και κανείς δεν φταίει», τραγουδούν τα παιδιά στην αρχή του έργου ακροβατώντας πάνω σε τακούνια κάθε ύψους. Πίσω τους ορθώνονται πέντε πίνακες – αγιογραφίες εραστών, πραγματικών ή φανταστικών. «Μπορώ να λέω τη λέξη π@@ης; Αν είσαι μπορείς κι αν δεν είσαι μπορείς να γίνεις», λένε χτυπώντας τα νύχια τους στις παλάμες τους. Οι άκρες τους κροταλίζουν, όπως και οι στίχοι που ψελλίζουν. Οι λέξεις τους είναι γλυκές, τρυφερές, ενίοτε σκληρές μα πάνω από όλα αληθινές.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαράντης
Στα τέλη του 70 μια κίνηση ανθρώπων που άκουγε στο όνομα ΑΚΟΕ άρχισε να εκδίδει ένα περιοδικό ΑΜΦΙ-λεγόμενο.
