Έχουμε πάψει να ακούμε ή δεν το μάθαμε ποτέ πραγματικά. Χαμένοι στο «εγώ» μας, περιμένοντας, ή ούτε καν αυτό, μέχρι ο άλλος να τελειώσει για να πούμε τα δικά μας. Σε μια εποχή τέτοιου άκρατου ατομικισμού, ο Τζέιμς Έρλ Τζόουνς σε ανάγκαζε να κάνεις ησυχία. Μαγεμένος από το μπάσο ηχόχρωμά του, από μια φωνή βγαλμένη από έναν κόσμο που μάλλον έτρεχε κάπου παράλληλα με το γνωστό μας. Τόσο σπουδαίος ήταν αυτός ο κύριος που έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημέρων καθώς το λέμε,
