Ένα από τα ωραία, από τα πολλά τέτοια, των Ολυμπιακών Αγώνων είναι πως μας γνωρίζει με αθλήματα και αθλητές που υπό «νορμάλ» συνθήκες δεν συναντιούνται οι δρόμοι μας. Η Δώρα Γκουντούρα και η ξιφασκία είναι μια τέτοια περίπτωση.
Το κλάμα της Ελληνίδας ξιφομάχου αμέσως μετά το τέλος του αγώνα της με την Γαλλίδα Μανόν Απιτί – Μπρουνέ δεν ήταν επειδή έχασε. Ήταν επειδή, σαν σε ταινία, πέρασαν από μπροστά της όλες οι ατέλειωτες ώρες προπόνησης για να φτάσει ως αυτό το σημείο.
