Τέσσερις γυναίκες συναντώνται τυχαία σε μια αίθουσα αναμονής, σε έναν «μη-τόπο», έτοιμες να διαβούν το κατώφλι μιας μεταιχμιακής στιγμής. Κυριεύονται από μια υποσυνείδητη ανάγκη για αλλαγή, απομακρύνονται από τα μοτίβα τους και, μέσα από χιούμορ και συγκίνηση, οδηγούνται σε μια επώδυνη διαδρομή αυτογνωσίας.
Η αίθουσα αναμονής παύει να είναι σημείο αναβολής και μετατρέπεται σε αυτό που ορίζει η Βιρτζίνια Γουλφ «το δικό της δωμάτιο», όπου οι τέσσερις γυναίκες θρυμματίζουν την κατασκευασμένη εικόνα που επιτελούν,
