Οι ατελείωτες ώρες ραστώνης στις ακρογιαλιές κάτω από τα αλμυρίκια, οι βουτιές από τα βράχια, τα τζιτζίκια, οι βόλτες με φίλους όλη μέρα, οι στιγμές που ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον τι μέρα ήταν και γελούσαμε γιατί ο χρόνος είχε σταματήσει στο νησί και δεν θυμόμασταν, φαντάζουν μια μακρινή ανάμνηση. Η επιστροφή στην πραγματικότητα – και δη στην ελληνική πραγματικότητα που η λέξη ζοφερή είναι λίγη για να την χαρακτηρίσει- είναι δύσκολη και ο χειμώνας διαφαίνεται μακρύς και δυσοίωνος. Μα,
