
Οσο μου μιλούσε, όσο μου περιέγραφε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το μοιραίο βράδυ της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών, τόσο σταγόνες ιδρώτα διέσχιζαν τη ραχοκοκαλιά μου. Με τη σκέψη ότι τα παιδιά μου, ανυποψίαστα, κατευθύνονταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την εξαέρωση, με καταλάμβανε τέτοια τρέλα σαν να με βλέπω να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Και τι έγινε εκείνο το βράδυ; Και τι δεν έγινε! Ο…