ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Η επίκληση στο παρελθόν, για να ξορκιστούν τα, αλλιώς ανομολόγητα, αμαρτήματα των συγχρονικών πρακτικών δεν είναι τωρινό ούτε πρωτοφανέρωτο φαινόμενο. Η καταφυγή σε ένα στρεβλό, στο γράμμα και στο πνεύμα, παρελθόν – δίχως την αξία των πρωτότυπων σημαινομένων και δίχως την υπηρεσία της αρχέτυπης σύλληψης – μπορεί να εντοπιστεί σε ένα ευρύτατο φάσμα πράξεων. Συνειδητό είναι συχνά το περιώνυμο αυτό «ξεκοίλιασμα» της αξίας και του νοήματος του παρελθόντος, με πρόσχημα είτε την υπηρεσία στον τόπο (συχνά μάλιστα σε αντιδημοκρατικές εκτροπές,
