ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΤΙΑΚΑ*
Κατ΄αρχάς διότι απορώ πραγματικά και εξίσταμαι με τις επιλογές και τις θυσίες αυτών που αγωνίστηκαν στην πρώτη γραμμή. Έπειτα διότι κάθομαι κι αναλογίζομαι τι υπέφεραν και τι πρόσφεραν άνθρωποι απλοί, καθημερινοί και αθώοι που πιάστηκαν στη δίνη του πολέμου. Και τέλος επειδή με πραγματική στενοχώρια διαπιστώνω κάθε, μα κάθε χρόνο, ότι ενώ χρωστάμε την ύπαρξή μας στους ανθρώπους αυτούς, επώνυμους και ανώνυμους, χρωστάμε την συνέχιση της ζωής στη χώρα μας (αυτό πιάνει και Κύπρο και Ελλάδα) χρωστάμε το σημερινό βιοτικό μας επίπεδο σε όλες και όλους αυτούς,
