ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ*
Πενήντα ένα χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα που έγινα πρόσφυγας στον ίδιο μου τον τόπο. Έζησα λίγα παιδικά χρόνια σε ένα δωμάτιο που δεν θυμάμαι. Κοιμήθηκα σε ένα κρεβάτι που δεν μου φέρνει καμία ανάμνηση. Η κουζίνα, το σαλόνι, η αυλή… όλα μακρινές σκιές. Επισκέφτηκα το πατρικό μου δύο ή τρεις φορές, κι αυτές πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Τι να πάω να κάνω εκεί; Να ζητήσω άδεια να μπω; Να τους πω πως το…
