ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ*
Δεν έχουμε πρόσωπο. Είμαστε εκατοντάδες, κι όμως είμαστε σκιές. Κάθε Σεπτέμβρη μας ξεσκονίζουν απ’ τα ράφια των καταλόγων, μας τοποθετούν στις ελλείψεις και το καλοκαίρι μας ξεφορτώνονται με μια σύμβαση που λήγει πριν καν τη συνειδητοποιήσεις. Είμαστε συμβασιούχοι, μα πιο σωστά: είμαστε το λάδι της μηχανής. Μιας μηχανής που δεν μας βλέπει, μόνο μας χρειάζεται. Όχι για να πάει μπροστά, αλλά για να…
