Μια κ’ ήπια από το ξέχειλο ποτήρι της ζωής σου,
μια και τ’ ωχρό μου μέτωπο το θείο σου είδε χάδι,
μια κι ένα βράδυ ανάπνευσα τη γλυκαναπνοή σου,
άρωμα της ψυχής σου αγνό, που ‘σβησε στο σκοτάδι∙
μια και σ’ εμένα δόθηκε να πει τ’ αγαπημένα
τα λόγια που ‘κρυβε βαθιά η καρδιά σου στην καρδιά μου
μια κ’ είδα πότε γελαστά και πότε δακρυσμένα
τα μάτια και τα χείλη σου να σμίγουν τα δικά μου∙
μια και να λάμπει κοίταξα στην κεφαλή μου απάνω
μια αχτίδα – ωϊμέ – απ’ τ’ αστέρι σου το πεπλοσκεπασμένο,
