Περπατούσες αργά
Τα βήματα ελαφρά στο μαρμάρινο στρώμα
όλο πλησίαζαν και πλησίαζαν εκεί που σε περίμενα
στην άκρη του ξύλου και του σίδερου
στο βαμβάκι και τα ελατήρια
που συγκρατούσαν κι αυτά ένα σώμα
άλλο
Κι όλο ερχόσουν
με εισιτήρια στις σχισμές του κορμιού και η Αθήνα
ήταν μονάχα ένα πέρασμα και το δωμάτιο
ένας διάδρομος αεροδρομίου αφού
όταν ξαπλώναμε έβλεπες ήδη στο ταβάνι
μιαν απογείωση
άλλη
Ενώ εγώ είχα το βλέμμα στραμμένο κάτω
Εκεί που είμαι μεγάλη εγώ
μπροστά στις μυρμηγκοφωλιές και τη σκόνη
Αγνοώντας το βάθος και το ύψος
τις επερχόμενες πτήσεις σου
την επερχόμενη πτώση μου
Τόσο αφελής
που ακόμη νόμιζα
δικό μου
αυτό το σώμα
*
Στη γέφυρα της Βαρσάουερ τα κρεμασμένα λουκέτα των ερωτευμένων δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα διερχόμενα τρένα .
