Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να με καρφώσει μ’ εκείνα τα υπέροχα καστανά μάτια του και να πει: «Μπορεί να έχω παραπιεί κι έχει θολώσει η κρίση μου, αλλά μου φαίνεται πως ίσως το έχεις».
Είναι Οκτώβριος 1920 και η τζαζ είναι παντού. Δεν ξέρω να παίζω τζαζ, γι’ αυτό παίζω Ραχμάνινοφ. Νιώθω μια έξαψη να φουντώνει στα μάγουλά μου εξαιτίας του μηλίτη που με έχει ποτίσει με το ζόρι η καλή μου φίλη Κέιτ Σμιθ για να χαλαρώσω.
