Δύο περφόρµερ συνδιαλέγονται µε εικόνες ασύνδετες µεταξύ τους και επιχειρούν να προσδώσουν τη δική τους καταγραφή στον χώρο.
Το σώµα και η (µικρο)κίνηση συνυπάρχουν µε παράδοξα αντικείµενα και υλικά, λειτουργώντας ως µέσα παραγωγής ήχου. Εντάσεις, εκρήξεις, παύσεις, επαναλήψεις και παραµορφώσεις του υλικού ενισχύουν την ηχητική εµπειρία. Στη σκηνική σύνθεση, αποκαλύπτονται µεµονωµένες πληροφορίες από το υλικό επανάχρησης, καλώντας έτσι τους θεατές να αναπτύξουν νέες συνδέσεις και συσχετισµούς.
Σταδιακά, µετατρέπονται σε ακροατές ενός αυτοσχέδιου και ανοµοιογενούς soundtrack, που εκτυλίσσεται µπροστά τους.
