Όταν στη δουλειά πηγαίνεις
Νωρίς κάθε πρωί
Στον σταθμό όταν περιμένεις
Με τις έννοιες σου μαζί
Τότε σου δείχνει η πόλη
Σαν την άσφαλτο λεία
Πρόσωπα εκατομμύρια
Στων ανθρώπων την χοάνη.
Δυο μάτια ξένα, ένα σύντομο βλέμμα,
Τα φρύδια, οι κόρες των ματιών, τα βλέφαρα
Τι ήταν αυτό; Ίσως η μοίρα
Και σε προσπέρασε, σε αρνήθηκε για πάντα.
