Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τά λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη νά σωπαίνει
— ἔχει μεγάλη πείρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νά σταθοῦμε στό πλευρό
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγά-σιγά νά ξαναβρεῖ τό λέγειν της ἡ μνήμη
νά δίνει ὡραῖες συμβουλές μακροζωίας
σέ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
Ἄς σταθοῦμε στό πλευρό ἐτούτης τῆς μικρῆς
φωτογραφίας
πού εἶναι ἀκόμα στόν ἀνθό τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
