Φαντάζονταν οι άρχοντες
τον ορίζοντα πέρα
όλο πιο πέρα
καινούργιες κατακτήσεις
κι έβαζαν πέτρινους φράχτες
να θυμούνται μέχρι πού
η γη τους ανήκει
Έπειτα έφτιαξαν χάρτες
να κοιτάνε από ψηλά
τον αιώνιο ύπνο τους
στο στομάχι του κόσμου
πώς αλλάζουν πλευρό
ανάμεσα σε τοπωνύμια
κι οροσειρές
Τώρα πια ανήκουν στη γη
που την φρουρούν
δυο ωκεανοί και
η Χιλή δεν είναι παρά
ο γοφός που διαγράφεται
όταν ο ήλιος δύει
Ήδη προς εξαφάνιση,
