Γράφει η Ευαγγελία Χαραλάμπους
Κατά τις έντεκα, παρέα με έναν διπλό εσπρέσο στο χέρι, καθόμουν στο γνωστό, παλιό παγκάκι στην πλατεία λίγο πριν το μάθημα. Ιούλιος, μέσα Ιουλίου, όλοι να στάζουμε και η πόλη ακόμα να αδειάσει. Δυο τρεις φούξια βουκαμβίλιες στο καφενείο απέναντι μού θύμιζαν πεισματικά την Αμοργό.
Χάζευα τις χαρακιές που γράφτηκαν πάνω στο παγκάκι σε στιγμές αγκαλιάς. Ώρες μοναξιάς,σπαραξικάρδιες μέρες και νύχτες, και χαρακιές από ανάγκη για όρκους παντοντινής λατρείας: Μαρία πεθαίνω για τα μάτια σου,
