Ξόδεψα με ένα φάντασμα
και έναν τυφλό άγιο
την επιθυμία των θεών,
τα πηγάδια και το λαχάνιασμα.
Ξόδεψα τις λέξεις
σε περιβραχιόνια, βάρδιες, βαρύτητα
και απέμειναν κάτι σπασμένα δάκρυα μέσα μου
που δεν τα διακρίνω πια από τη σκόνη
και έναν τυφλό άγιο.
Μοναδικές μου σημαίες
που με προσμένουν
είναι η τελευταία ανάσα μου
για να τις σκορπίσω και αυτές
γιορτάζοντας το ταξίδι.
Τι να τους κάνεις τους νυσταγμένους αυλοκόλακες,
