Ένα δικό μου δωμάτιο σ’ ένα ξενοδοχείο –τι λέτε, ωραίο δεν ακούγεται; Πιστέψτε όμως, δε μας πήγαν εκεί από ανθρωπιά· απλώς είχαν σκεφτεί για μας τους «επίσημους» μια πιο εκλεπτυσμένη μέθοδο, κι αντί να μας στοιβάξουν ανά είκοσι σε μια παγωμένη παράγκα, μας πήγαν σ’ ένα ζεστό και άνετο δωμάτιο ξενοδοχείου. Γιατί η πίεση με την οποία ήθελαν να μας αποσπάσσουν το «υλικό» που έψαχναν, έπρεπε να ασκηθεί με πιο λεπτό τρόπο κι όχι με ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια: με την πιο ραφινάτη απομόνωση που θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί.
