Γράφει η Ανθή Ερμογένους
Τα μεταθανάτια συλλυπητήρια, τα μετά καταστροφών “λυπούμαστε/είμαστε στο πλευρό όσων…” δεν ανακουφίζουν κανέναν.
Όταν χάνονται άνθρωποι, περιουσίες και φυσικές ομορφιές που εμείς για όσο είμαστε εν ζωή δε θα προλάβουμε να δούμε να αποκατασταθούν (και τις οποίες οι επόμενοι ελπίζουμε και να μην τις δουν αντικατεστημένες με μπετόν) λόγια δεν έχει.
Δε μπορούμε πια να μιλάμε για δάση επαρκέστατα…
