Είναι από τις φορές που ξεκινώ να γράψω. Μετά σβήνω. Διαβάζω. Νευριάζω. Βρίζω. Ξαναγράφω. Βλέπω ξανά εκείνο το βίντεο με τον Σύριο που τον έδειραν και του κατέστρεψαν το μαγαζί οι φασίστες. Και την γυναίκα από το Βιετνάμ να κλαίει. Και τους Άραβες τουρίστες που έφυγαν άρον άρον. Εκείνο το παιδάκι που καθαρίζει τα σπασμένα γυαλιά στη Χλώρακα. Σβήνω. Γράφω.
Δεν φτάσαμε εδώ από το πουθενά. Ούτε στα ξαφνικά. Χρόνια χτίζεται αυτό. Χρόνια επωάζεται το αυγό. Και τώρα που βγήκε το φίδι από το τσόφλι,
