Ο ήλιος του θανάτου
είναι δικό μας παιδί
το έχουμε μάθει να κρύβεται
σε κάθε μας ενοχή και πάθος
δεκαετίες αντέχει τις αναβολές
υποσχέσεις και ψεύτικα λόγια
το μεγαλώσαμε ανοίγοντας
μπουκάλια ψευδαισθήσεις
εικόνες κι αρώματα ληγμένα
μιας εποχής που χάθηκε
κι ακόμη τη ζούμε ανώφελα πεισματάρηδες.
Ο ήλιος του θανάτου
θρηνεί τα πρωϊνά
κι εμείς νομίζουμε πως κάνει πλάκα.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
