Γράφει η Χρυστάλλα Μωϋσέως
Όλοι μας θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα. Μάλιστα, κάποτε το θέλουμε τόσο πολύ που η παραμικρή νύξη «δυστυχίας» από μέρους τους, μας αναστατώνει. Κι όλο μας το είναι γίνεται είτε μια ασπίδα για να εμποδίσει την επαφή με το δυσάρεστο, είτε το «χέρι βοηθείας» που θα επαναφέρει τελικά τη χαρά.
Σκεφτείτε το παράδειγμα που ακολουθεί: ο τρίχρονος γιος μου παίζει στο σαλόνι με τους κύβους του. Στόχος του είναι να φτιάξει ένα ψηλό πύργο.
