Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε δέκτες (μάρτυρες) μιας αλλοπρόσαλλης (ανάλγητης) κοινωνικής πολιτικής που αντί να έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, θυσιάζει τις ανάγκες του στο βωμό των κρατικώνεξοικονομήσεων.
Κάθε μέρα, ανοίγοντας τους δέκτες της τηλεόρασης παρακολουθούμε παιδιά με αναπηρία να μένουν χωρίς σχολικούς συνοδούς, ενήλικες ανάπηρους να χάνουν τα εισοδήματα τους γιατί δήθεν δεν πληρούν τα κριτήρια του νόμου, ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας να ταλαιπωρούνται με χρονοβόρες διαδικασίες για να πάρουν ένα πενιχρό επίδομα στην δίνη του καλπάζοντος πληθωρισμού και των συνέχων ανατιμήσεων προς τα επάνω.
