GuruPolitico.
Σχόλια, «καρφιά», πληροφορίες και ειδήσεις με την οπτική των Guru του πολιτικού παρασκηνίου…
Μήπως να τον αφήνατε ήσυχο;…
Ο άνθρωπος δεν είναι καλά! Και δεν το κρύβει. Αντίθετα το φωνάζει από μίλια μακριά. Το άλλοτε ευλύγιστο κι ευκίνητο σώμα του βρίσκεται πλέον καθηλωμένο στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Η φωνή του αδυνάτισε, οι κινήσεις του είναι εμφανώς αργές και προσεκτικές, ενώ οι συχνοί μορφασμοί που του χαράζουν το πρόσωπο προδίδουν τον σωματικό Γολγοθά που ανεβαίνει…
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι υπόλοιποι, και ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγονται και οι δημοσιογράφοι, είθισται να είναι διακριτικοί και γιατί όχι, προστατευτικοί. Θα το πω «τρικωμίτικα» μπας και το καταλάβετε: Σταματήστε να του βάζετε το μικρόφωνο στο στόμα, όχι άλλες «αποκλειστικές» συνεντεύξεις με τον Χρυσόστομο τον Β!
Θα μου πείτε ότι παρά τη σωματική ταλαιπωρία, ο Μακαριώτατος έχει διαύγεια πνεύματος… Ειδική δεν είμαι, αλλά νομίζω η θεώρηση αυτή δεν είναι απολύτως ορθή. Αντίθετα, μάλλον μπάζει. Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο του πρώην ΥΠΕΞ της Γηραιάς Αλβιώνας, του ψυχίατρου David Owen, ο οποίος μέσα από δεκάδες έρευνες και παραδείγματα υποστήριξε ότι ασθενείς ηγέτες που βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, διέπραξαν εγκληματικά λάθη, εξαιτίας ακριβώς της ασθένειας τους. Κοντολογίς, η σωματική και ψυχική ταλαιπωρία, ο πόνος, η πολυφαρμακία και ειδικά τα καταπραϋντικά επηρεάζουν τη νοητική υγεία και κατ’ επέκταση τον τρόπο λήψης αποφάσεων, όπως επίσης και τη συμπεριφορά των ασθενών.
Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη, ωστόσο διερωτώμαι αν η επιμονή των δημοσιογράφων να εστιάζουν τα φώτα της δημοσιότητας στον ασθενούντα Αρχιεπίσκοπο στέκει, μεταξύ άλλων, δεοντολογικά. Καταλαβαίνω ότι οι «πιασάρικες» ατάκες και οι αθυροστομίες του Μακαριωτάτου πουλούν, όμως είναι αυτό σωστό; Η Επιτροπή δεοντολογίας των δημοσιογράφων τι έχει να πει επ’ αυτού;
Αλλά κι οι δεκάδες αυλοκόλακες που περιστοιχίζουν τον Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου, δεν νομίζουν ότι οφείλουν να τον προστατεύσουν; Δεν θεωρούν ότι πρεπει να μην τον αφήνουν ν’ αυτοεξευτελίζεται; Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου, όταν ένιωσε ότι πλησίασε το πλήρωμα του χρόνου, αποστασιοποιήθηκε από τα κοινά. Δεν ήθελε να εκθέτει άλλο τον ταλαιπωρημένο εαυτό της εξευτελίζοντας τον μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου. Ήθελε, έλεγε, να συμφιλιωθεί με την ιδέα της αναχώρησης, «να ετοιμάσει τις αποσκευές της»….
Μήπως, λέω μήπως, κάτι παρόμοιο πρέπει να γίνει και στην περίπτωση του Προκαθήμενου της Εκκλησίας μας;…
Μέρκελ
