Πάλι ηχούν οι σειρήνες, πάλι θα βρεθούμε μπροστά σε ένα δάσος από σταυρούς στα κοιμητήρια, πάλι θα καταδικάσουμε του άφρονες πραξικοπηματίες, πάλι θα δώσουμε όρκους για υπεράσπιση της Δημοκρατίας και πάλι θα ξεχαστούμε μέχρι τον Ιούλη του 2024.
Του Μανώλη Καλατζή
Πέρυσι ήταν 48, του χρόνου 50 και η πληγή ματώνει και θα ματώνει, για ένα έγκλημα το οποίο δεν μπορεί να το συγχωρέσει ο χρόνος. Δεν είναι μόνο η ιστορία, η λήθη, ο κλάδος ελαίας… Είναι αυτό το συρματόπλεγμα,
